Wiosenna 3-dniówka rowerowa na Równinie Drawskiej

Wiosenna 

3-dniówka rowerowa 

na Równinie Drawskiej

                                                    

                                                               ... Zosi i Jankowi

Zwiastuny zbliżającej się wiosny już niemal tradycyjnie lubimy sentymentalnie odbierać na Pojezierzu Wałeckim, zamykamy dom na cztery spusty i korzystając z małego okienka pogodowego i rodzinnego spiesznie wybywamy do Rościna, do wrót stojącego tuż przy samym brzegu Drawy domu mega/gościnnej Zosi 

i maxi/cierpliwego Janka!

Radość z ponownego spotkania jak zawsze rajcuje, łapczywie chłoniemy  ich po-zimowe nowinki, relacjonujemy  swoje z lampką wina w dłoniach tudzież kuflem piwa (co kto lubi).

Biesiada nie może trwać zbyt długo - wszak w aucie leżą zniecierpliwione bezruchem nasze rowery!

Środa

Drawno - wyjazd w kierunku Choszczna, ale zbaczamy w lewo, bo skutecznie kuszą nas Kiełpiny, kilka km dalej witają Brzeziny, a Zieleniewo wymusza trafny, bo zwalniający od walki z wiatrem zakręt w prawo na Kołki i dalej do Suliszewa!

- I co? 

Wróciliśmy na choszczeńską dojazdówkę!

Choszczno rozkopane niemal całe - czyli jest zapowiedź, że wkrótce będzie komfortowy i bezpieczny przejazd przez miasto! 

Po krótkiej foto-sesji wspomagani przychylnym wiatrem wznawiamy pedałowanie do Recza, a to oznacza, że ten odcinek trasy jest lajtowo-rajcujący.

W tle Kościoła i okazałej Baszty fotograficznie zapisujemy swój pobyt w mieście.

Przychylny wiaterek wspomaga elegancko pagórkowatą wylotówkę z miasta.

Wracamy go Drawna.

Mało nam, a więc kukniemy może co tam w Barnimiu, gdzie Drawa obserwowana z pięknego drewnianego mostu i biwakowej Polany czaruje, mami i przywołuje wspomnienia.

Niesądzona nam jednak owa retrospekcja, bowiem wjazd na most jest zamknięty, a droga doń wiodąca zastawiona sprzętem budowlanym po prostu nie istnieje!

Cofka na Chomętowo i przytrafia się nam atrakcyjny przejazd przez całkowicie i niemal głęboko zalaną wiosennymi roztopami wiejską drogę. 

Wracamy do Drawna z widocznym na Brytonie bez mała

90-km dystansem tego dnia!

Czwartek

Jest pierwszy dzień Wiosny.

-„Połowa ma zapewne potrzebuje samotności i wyciszenia” - myślę sobie spoglądając na krzątaninę naszych chłopców przy kompletowaniu sprzętu wędkarskiego.

Zasiadam więc na Zosiny cudowny rowerek i wjeżdżam w las. Panujący leśny spokój relaksuje  i pozwala rozkoszować się  widokiem tego co wokół. Las  ma jeszcze barwy brunatne i szare, jedynie mchy swą soczystością odwdzięczają się niedawnym chwilom słonecznej pogody, natomiast koncert ptasich pogaduszek to bajeczne tło do pedałowania. 

Droga świetnie oznakowana i ładnie utwardzona wiedzie mnie do Kalisza Pomorskiego.

Kto tam był - wie, jak włodarze tego miasta zadbali o rowerzystów!

Ochoczo wskakuję na ASFALTOWĄ DDRkę i zgodnie z przeznaczeniem cyklisty walcząc z wiatrem kręcę już asfaltem do Drawna.

Nawierzchnia nie jest tu zbyt wygładzona, jednak grubość opon pozwala mi niemal komfortowo popylać. 

Zbliżam się do Drawna.

Kunsztowne i różnorodne drewniane rzeźby nawołujące do historii i topografii grodu umieszczone na jego rogatkach pięknie witają przybysza, więc trudno obojętnie je ominąć.

Opuszczając miasto powinnam od razu wjechać na drogę do Rościna, ale wypoczęta foto-postojem chcę powalczyć jeszcze z wiatrem i kręcę do Święciechowa.   

Tam już tylko zakręt w prawo i znowu wjazd w las.

Dawno mnie tu nie było, zapomniałam drogę i nie jadę już  „na pamięć”, rozglądam się i manewruję kierownicą, by ominąć nierówności i wertepy. 

 Wjazd w brzezinę na dłuższą chwilę zachwyca, ale kusi dukt w prawo, którym dotrę do utwardzonej drogi na Rościn. 

Przecinając penetrowane tu jesienią a bogate w borowiki lasy docieram do krzyżówki, teraz w lewo i już tylko proooosto do celu!

A rybka?

Nie brała /niestety/

Piątek

Trasę rozpoczynamy jak zwykle - w Drawnie, na Dino-wskim parkingu spotykamy Jolę i Lolka - przesympatycznych znajomych z Rościna, powitanie, krótka  zdawkowa wymiana zdań ... i w drogę!

Dziś kierujemy się na Złocieniec, więc po kolei zostawiamy za sobą Kalisz Pomorski, Smugi, Starą Studnicę i Żabinek.

Na rondzie przed Wierzchowem wciąż mając po prawej jezioro Busko zjeżdżamy na Mirosławiec. 

Nawierzchnia drogi nie zachwyca, jest falista i mocno łatana, ale wjazd na bezkresne tereny lotniska w Mirosławcu zmienia komfort jazdy!

Jesteśmy niemal jedynymi użytkownikami gładziutkiej, szerokiej asfaltowej drogi i znowu łapię zaciesz!

Na trasie dostrzegamy znak kierujący ku miejscu katastrofy CASY i bez wahania skręcamy w prawo, zgodnie ze wskazanym kierunkiem.

Do bazy lotniska nawierzchnia niczym masełko uprzyjemnia pedałowanie, ale dalej już - dojazd do tragicznego miejsca -wyłożony jest z płyt betonowych.

Postój...

Zaduma...

Refleksja...

... i w drogę! kontynuujemy luksusową jazdę do samego Mirosławca.

Miasto nawiedzaliśmy rowerami kilkakrotnie, więc znam niemal na pamięć dziurawy i kręty asfalt wiodący przez Orle do Starej Studnicy, pomimo to drogę powrotną pokonujemy lekko, łatwo i przyjemnie.
Panuje bezwietrze, co chwilę słychać donośne żurawie odgłosy.

Dostrzegam na polu ich spore stado, nie mogę przejechać obojętnie, zatrzymuję się i fotografuję, a małżonek gdy zauważy swą szosową samotność poczeka, albo zawróci przecież, więc niech sobie mknie póki-co szybko i bezstresowo, tym bardziej że ma właśnie zjazd!

Przyglądam się dostojnym ptakom.

Mają elegancką sylwetkę, długie nogi, średniej długości dziób, smukłą szyję i jasno-szare upierzenie. Ogon tworzy piękny pióropusz, w rzeczywistości jest to zestaw piór wyrastających z obszaru łokci. Nie sposób zbagatelizować takie spotkanie!

Zaserwowany swemu kaprysowi czas nie może być zbyt długi, wskakuję więc na Rosę i gonię mą Połowę.

Do Drawna wjeżdżamy mega-zadowoleni!

Szósty tegoroczny, a PIERWSZY - wiosenny - dystans 100-km zrobiony! 

                                                     Amicus verus rara avis est                                                                     Przyjaciel to biały Kruk