Mój udział w XIV Ultramaratonie wzdłuż Zalewu Szczecińskiego na dystansie MEGA

•  

 Przyjeżdżamy do Świnoujścia już 8 maja 2014r, by pobyć sobie co-nieco z Bałtykiem, ale kapryśna pogoda nie pozwala na długie spacery plażą.

10 maja mamy do pokonania trasę Mega /Świnoujście -Stępnica - Świnoujście/, na prom wsiadamy o godz. 8.30, płyniemy-wysiadamy i pedałujemy na miejsce startu.... czekamy chwilę na swoją kolej  ... i o 8.57 rozpoczynamy wspólną gonitwę z czasem, niepogodą na 108-km dystansie. Sprinterzy z naszej grupy startowej pooooszli! ... a my sobie w swoim tempie depczemy w pedałki, jedziemy TRÓJKĄTeren pagórkowaty ale podjazdy nie sprawiają trudu - wiaterek sprzyja ... depczemy równo, dajemy sobie zmiany ... ok 200-300m mamy przed sobą zawodnika w żółtej kamizelce, ale dojść do niego nie możemy /wiadomo jak to jest gdy widzi się kolarza przed sobą - zawsze próbuje się do niego dojść - przeważnie się udaje ale czasem - nie/; przed Wolinem zaczyna padać ... najpierw lekko, potem mocniej, moknę cała i zimno mi w stopy.

Przed zjazdem z TRÓJKI mamy już ulewę, tu wyprzedzamy gościa w kamizelce, koncentruję się by brać zakola delikatnie, bo mokry asfalt to lodowisko dla szosówki! Wyjazd z Wolina przynosi rozpogodzenie, schniemy ... teraz wyprzedzamy coraz więcej osób, po prawej mamy wiatraki-olbrzymy, teren odkryty bez drzew, wiaterek boczny-sprzyjający nieco, jest przed nami dwójka starszyzny męskiej - bierzemy ich i kręcimy ... zerkam kątem oka za siebie i widzę, że jeden z nich się podpiął ... dobra! byleby nie przeszkadzał ... depczemy ... ten z tyłu wychodzi na prowadzenie i zapewnia, że mamy fajne tempo i będzie dawał zmiany.- Jak zacznie szarpać - myślę sobie - zamęczy mnie! Ale nowo-poznany po krótkim prowadzeniu wystawia męża na przód, mi nakazuje trzymanie się z tyłu i pyta:

- Nie za szybko?

Zdziwiona jego troską ze śmiechem mówię, że jest ok! No i tak sobie "sztafetują" panowie przede mną dając dobre tempo i ochronę ...

Oooo! - taka jazda to bajka!!! lubię wówczas mocniej depnąć i jechać na maksa ;-)

Są też pogaduszki:

- To kolega, czy mąż?- pyta

- Mąż!

( .... )

- Jaka kategoria?

- K-6!

- Mam żonę w tej kategorii, ale wyjechała ... muszę ją kiedyś zabrać na maraton to sobie razem pojeździmy, co? albo ja z mężem a wy kobietki ze sobą? hehehehe

W takiej atmosferze i z dobrym tempem docieramy do punktu kontrolnego i żywieniowego w Stępnicy, pożeram banana i zrywamy się na rowery  w drogę powrotną. Nowo-poznany zostaje i zapewnia, że zaraz do nas doskoczy ... mąż narzuca ostre tempo, trzymam się koła ale lekko nie jest, znowu wyprzedzamy męskie pary i samotnych zawodników ... i tak do Wolina. Przed Wolinem mamy lekki podjazd z kostką brukową, zaraz po niej zakręt w lewo i zaczyna lać, tu dochodzi do nas pozostawiony w Stępnicy sprinter:

- Ale daliście czadu! ledwo doszedłem - woła i daje zmianę ...

Leje, jesteśmy w mieście - tu dochodzi do nas grupa 5 młodych sprinterów, podpinamy się do nich ... ale też trzeba uważać, zajmujemy cały pas jezdni, a asfalt mokry.

Zbliżamy się do pasów dla pieszych! ... i na te pasy spacerkiem bez jakichkolwiek obaw wchodzi młoda kobieta, trzymamy tempo ok 30km/h - każde zahamowanie to pewna wywrotka! Chłopcy mijają ją jeden z lewa, drugi z prawa i wszyscy się drą na nią, a ONA nadal kroczy po tych pasach nic-nie-rozumiejąc, rozglądając się ze zdziwieniem i oburzeniem w oczach ...Jestem ostatnia w tej grupie, jeszcze do zakrętu w lewo i podjazdu do TRÓJKI trzymamy tempo, ba! nawet na TRÓJCE póki jest płasko dajemy radę, ale już na początku podjazdu odpuszczam i melduję małżonkowi, że ja z tej wycieczki wysiadam! Nasz sprinter pooooszedł z młodymi!

Teraz przed nami znowu teren pagórkowaty: podjazdy i zjazdy tym razem trudne - wiatr przeciwny powoduje ciężkie pedałowanie: kręcisz-kręcisz a JAZDY nie ma! plus deszcz ... nie mam siły, jadę sobie możliwym tempem i spowalniam. Na górze czeka na mnie mój mąż-trener, gdy do niego dochodzę mamy wprawdzie zjazd, ale on znowu nadaje tempo nie dla mnie ... znowu mi ucieka, potem czeka i wystawia mnie na przód, tego nie lubię ... nie mam powera i mam prowadzić?  Jedziemy wolniej, teraz nas wyprzedza kilku samotnie jadących zawodników, łapię oddech ... na podjazdach nie szarżuję, na zjazdach nabieram tempo. Zjazd i wreszcie jest płasko, tabliczka: Świnoujście!

Rondo i zjazd na Karsibór. 

- Najgorszy odcinek przed nami - mówię doświadczona poprzednimi maratonami w Świnoujściu. Depczemy równo ... i rzeczywiście - wiatr centralnie-przeciwny nie pozwala pędzić ... zaczyna się ulewa - też prosto w twarz, woda leje się z góry, tryska spod kół ... nawet nie przeszkadza mi dodatkowo-gratisowy prysznic twarzowy spod kół małżonka - woda jest wszędzie ... mimo tego nabieram równe tempo - daję chwilową zmianę, przed przystanią promową zakręt w prawo i teraz krętą początkowo dziurawą drogą jedziemy do mety, deszcz ustał - świat jaśnieje... wykorzystujemy na maxa resztki sił. Na metę wjeżdżamy razemi teraz niech już się dzieje co chce - jesteśmy w euforii, zjadamy zupkę i na prom!

Powrót na kwaterę, kąpiel i na obiadek ... spacerek plażą i promenadą, w domku campingowym w laptopie sprawdzamy wyniki i średnia 27,11 na takim dystansie i w takich warunkach bardzo mnie cieszy - osiągnięta oczywiście dzięki memu mężowi, który bajecznie mnie prowadzi

Organizatorom XIV Ultramaratonu Rowerowego wzdłuż Zalewu Sczecińskiego - wielkie dzięki!!!

475km - trzy kraje w trzy dni

• 
  
•  

POLSKA - CZECHY - NIEMCY

25-go kwietna 2014  - rano, budzę się i od razu zaczynam się bać, ogarnia mnie gonitwa myśli i brak koncentracji ... niczym automat przygotowuję posiłki... robię herbatę, dostaję kawę ... nie patrzę na nic i nie rozmawiam - taki stan podniecenia zawsze towarzyszy mi przed startem - nie jestem sobą! Wszystko co będzie mi potrzebne w czasie podróży spakowane w przeddzień, dorzucam jedynie szczoteczkę do zębów, kilka kosmetyków i zasuwam zamek kuferka, wychodzę z domu, zamykam drzwi na klucz ... i powrotu nie ma!

... a więc na ROWER!!!... i w tym momencie wszelkie obawy i całe wewnętrzne zamieszanie znikają jak tęczowa bańka mydlana!

JEDZIEMY

Pierwszy przystanek - Pieńsk - postój przed marketem, małżonek kupuje 6 drożdżówek i izotonik, na miejscu zjadamy po jednej, reszta do torby "na drogę"

- Zittau - szybko docieramy do Miedzy Ojczyzny (wiaterek był łaskawy), tu wymieniamy walutę, kątem oka widzę potężną chmurę w kształcie leja i przez chwilę zastanawiam się czy może nam popsuć plany, ale wrodzony optymizm mówi mi:
- uciekniemy jej! 
Jeszcze w dwóch stacjach benzynowych szukamy jakiś chociażby hod-dogów, ale nic z tego! 
Nic-to! ... mamy przecież jeszcze dwie drożdżówki, pedałujemy ... mijamy Hradek n/Nysą, słyszę groźny głos chmury ...  zaczyna się dość spory podjazd, a ta chmura coraz bliżej ... zbliżamy się do wioski, cisnę w pedałki mocno, a chmura już pokazuje co potrafi - KROPI - PADA - LEJE!!! 
Przed pobliskim  domkiem na ganku stoi Czeszka, mój Pan pyta, czy można się schronić, a ONA a jakże! 
- prosim-prosim - powiada i lokuje nas pod daszkiem garażu, biegnie do domu i na talerzu przynosi cieplutkie takie prosto z patelni smażone brombory,

otwiera garaż, wyjmuje krzesełka i pyta i gada i uśmiecha się cała, ale zaraz przeprasza, bo jej się tam smażą te brombory i musi uciekać ... siedzimy sobie, spoglądamy na deszcz, wsłuchujemy się w jego brzmienie i CZEKAMY, takie czekanie wydłuża czas, wypatrujemy jasności na nieboskłonie i niby zaraz będzie ...

już prawie jasno, ale deszcz pada i pada i pada; mija ok 40 minut i ta lejowata chmura w końcu sobie poszła ... nie pada! 

Dziękujemy pięknie Czeszce, która na odchodne dorzuca nam, że jeszcze 3 km pod górkę i prujemy przed siebie pokonując ten zapowiedziany podjazd i wówczas znowu zaczyna grzmieć i lać ... jest na szczęście przydrożna kapliczka, przyklejamy się wyprostowani do jej ściany przykrytej skromnym daszkiem ... stoimy i czekamy, czekamy i stoimy ... tym razem nieco krótszy postój, uspokaja się - więc na rowery i hajda! - przed siebie, ale niedane nam beztroskie i swawolne pedałowanie ... o nie! Nagle nie wiadomo skąd pojawia się popielata ściana deszczu, a tu wokół NIC! ani domu, ni kapliczki - tylko las, schodzę z roweru i myślę: - drzewo jedynie da mi schronienie
woda spływa wartko ... unoszę palce stóp, by nie wlewała się do butów i wtedy małżonek pokazuje mi jakąś szaro-czarną konstrukcję  budowlaną i pyta: 

- to barak, czy szopka? ... 

Patrzę we wskazanym kierunku i nie wiedząc co to w ogóle jest wspinam się po leśnej dróżce pokrytej śliskim już kruszcem ciągnąc rower ze sobą, podchodzę i rozpoznaję w tej bryle poniemiecki okrągły mały bunkier, wejściowy otwór do jego wnętrza jest niższy o głowę ode mnie, skulam się i schodzę do środka, wtulam się znowu do brudnej zapajęczonej ściany robiąc mejsce mej Połowie.

... znowu  czekamy, czekamy, słuchamy, patrzymy na zapłakane drzewa, ścieżki ... i kiedy tylko deszcz zamienia się w deszczyk - wychodzimy z niemieckiej nory i wsiadamy na rower, zaczyna się zjazd, woda wartko płynie po asfalcie, na poboczach zakrywa nierówności więc jadę środkiem i jest mi zimno, więc cały czas głośno brzęczę ustami - brbrbrbrbrbrbrbrbrbr-zimno-mi-brbrbrbrbrbrbrbrbrbr-zimno-mi-brbrbrbr..... 

i tak przez cały zjazd ze ściśniętymi palcami na klawiszach hamulców ... jest kolejna wioska i znowu deszcz gęstnieje, pojawia się ośrodek z domkami campingowymi, domki pozamykane, ale mają dość spore daszki - skrywamy się pod jednym z nich, przytupuję z nogi na nogę, wiatr potęguje zimno  i znowu tembr 

- brbrbrbrbrbrbrbr .... 

i tak  15 minut, szum deszczowej wody cichnie na chwilę, chwytamy rowery i idziemy, dostrzegam przystanek autobusowy, 

ten przystanek ma trzy pełne ściany  plus dach = wchodzę w to! 

Tu przynajmniej nie wieje! ...  musimy znowu wtulać się w kąt, bo spod kół przejeżdżających samochodów woda wlewa się zalewając całą kubaturę naszego schroniska ... stoimy i czekamy  ... czekamy i stoimy - niebo szaro/bure, mamy nakręcone 120km - MAŁO, by decydować się na nocleg w niedawno mijanym pensjonacie ... czekamy ... 
a auta co chwilę robią nam chlust! 
Deszczowa struga wartko spływa po asfalcie, burza i deszcz w górach jest dużo BARDZIEJ niż na nizinach ... czekamy  ... za jakiś czas zaczyna jaśnieć świat, chmury nabierają białej barwy, a pomiędzy nimi nieśmiało pojawia się lazurowe tło i choć jeszcze kropi wyskakuję z tego betonowego przystanku, wpinam się w pedałki i mojemu zaskoczonemu mym zrywem "trenerowi" rzucam: 
- jedziemy!!! ... no i od teraz jest tylko lepiej, choć na początku jeszcze szczęka mi drga, powoli zaczynam gubić wodę w stopach, prąd powietrza suszy mi spodenki, pedałuję ostro by pobudzić cyrkulację krwi, by już nie było mi zimno i po kwadransie asfalt jaśnieje, a pedałowanie grzeje i nie jest źle! 
Mija godzina z nawiązką jazdy i  odczuwam zmęczenie, już zaczyna brakować prądu! 
Od teraz wypatruję pensjonatu, jeden oddalony od naszej trasy 1,5km - nie będziemy zbaczać, po jakimś czasie jest drugi, ale nieczynny ... jedziemy ... w Dolni Svetla jest duży pensjon, ale głucho tu i bezosobowo, jemy ostatnie bułki i pedałujemy dalej ku Horni Svetla w górę ... cisnę w pedały, ale nachylenie dużo za duże, więc odpinam się i idę, nie ma sensu się zażynać, za zakrętem pojawia się gospoda - duży drewniany dom - będą tu noclegi?

Przed wejściem licytujemy się kto wchodzi zagadać, dobra! wypadło na mnie - wchodzę i zagaduję ... że z Polski, że kilometry nakręcone i zależy nam na noclegu - ok! dostajemy pokój, zamawiamy  piwo, obiadek, lokujemy się w pokoju,

rozwieszamy mokrości /ubiór, buty, rękawice/ ... tusz ... i teraz tylko konsumpcja i relaksik, po całej tej 158-kilometrowej trasie i wielu niemałych przecież podjazdach czuję się dobrze! Samą mnie to dziwi ; )

26.IV sobota 
śniadanie extra! - stół szwedzki, to lubię! Futruję bezkarnie ... pogoda fajna, rześko, słonecznie, startujemy; trasa na terenie Czech bardzo urozmaicona - podjazdy/zjazdy, lasy ... w końcu

pojawiają się skałki, taka czeska miniatura Saksonii, zaczyna być bajecznie: malownicza architektura, niesie nas  kręta droga, wiaterek w plecach, z prawej skałki, z lewej kręta struga a na niej od czasu do czasu jakaś kładeczka, chwytam też kątem oka barwnego kaczora, nooooo ...  CUDNIE i LEKKO, ale mamy też jakiś wyjazd z wioski w pole, pod górę wije się asfaltowa ścieżka - pochylam się i kurczę w swoim rowerze i zdobywam ją spokojnie, a tam na górze nagle asfalcik zamienia się w polną miejscami błotnistą drogę,

pojawia się las, a w lesie zjazd i nawierzchnia naszej trasy  nr 21 pokryta jest gruzem - wiadomo co to znaczy dla szosówki :-(  
I to jest pieprzyk tego dnia!! ... ten odcinek pokonuję pieszo, a czas niechaj sobie umyka - trudno :( /nie mam zamiaru niszczyć opon i narażać się na wywrotkę na tym stromym zjeździe/ ...  wyjeżdżamy w końcu na drogę asfaltową i znowu są ładne podjazdy i zjazdy. W pewnym momencie zjeżdżamy w malowniczy kurort - Hrensko, pełno tu kolarzy - mają jakieś zawody, kręcimy dalej i nagle zakręt w prawo i pojawia się przede mną trójwymiarowa panorama: od prawego do lewego oka pasmo gór, przed nim kręte koryto ... a w nim - szeroka rzeka! O - JEJKU ... JAK  PIĘKNIE  zatyka mnie ...

spoglądam pytająco na męża, a on mi mówi z uśmiechem: 

- masz Łabę!  ... śmieję się i patrzę i żarłocznie chwytam oczyma ten zachwycający widok - JAK CUDNIE!!! 
Teraz - NIEMCY i od tego momentu jedziemy z rzeką po asfaltowej, płaskiej i gładziutkiej ścieżce rowerowej co chwilę spoglądając na NIĄ i ciesząc się JEJ towarzystwem, podziwiając JEJ otoczenie, a jest na co spoglądać, bowiem rzeka potężna i dostojna ... niesie swym nurtem stateczki, motorówki, łajby a nawet kajaki.

W Kurort Rathen robimy postój na focie

i gnamy dalej do Drezna! 

Na wijącej się wzdłuż brzegu Łaby ścieżce rowerowej sporo rowerzystów, rolkarzy, momentami jest prawie tłoczno, ale wszyscy mijają się bezkolizyjnie i są wobec siebie uprzejmi. Kolejny przystanek na posiłek w przydrożnym punkcie gastronomicznym - kiełbaska z bułeczką oraz woda

co oni mają za wodę dla rowerzystów? - twarda, zimna! że szkliwo pęka a i droższa od piwa ... jeszcze

niecałe 30km i jest Miśnia!

Tu musimy przejechać mostem nad Łabą i odskoczyć od NIEJ w prawo, w jakimś markecie nabywamy banany i bułki oraz wodę  ... około 18-tej w maleńkiej osadzie znajdujemy pensjonat. Dziś też nie jestem mocno zmęczona ... a obrazy przebytej trasy nie pozwalają mi zasnąć  

27.IV niedziela 
to dzień pozbawiony sensacji, trzymamy równe tempo i im bliżej kraju tym swobodniej - wszak mamy te tereny objechane, jedziemy już bez nawigacji i jakichkolwiek obaw, najważniejsze to  trzymać kierunek ... wzrokiem odnajduję znajome już ścieżki i drogi, jest słonecznie - ale nie gorąco, rzepak

pachnie słodkim miodem, żółci się intensywnie  wiecie jak to jest: jedziesz i zachwycasz się wzrokiem, słuchem i zapachem, czegóż chcieć więcej?

Ścieżki rowerowe w Niemczech to samo masełko, a mimo to co jakiś czas wyczuwam delikatny stukot w tylnym kole, kiedy stukot jest bardziej wyczuwalny - stopuję ... patrzymy na moją tylną oponę - jest przetarta i jak pączuś wystają z jej szpar bąbelki dętki, na szczęście mamy zapasówkę ...

wymiana i można kręcić dalej. Jesteśmy głodni, byle do Przewozu /w niedzielę w Germanii na drogach można z głodu zejść z tego świata/, a w Przewozie jest knajpeczka z domowymi obiadami (rosołek mi się marzy, ROSOŁEK!!!) ... w końcu mamy granicę!

Jest Przewóz ... szybko! szybko do knajpy .... podjeżdżamy ...

ZAMKNIĘTE! ;(  

... no to do CPN - kupujemy izotoniki, rogaliki, batony i wafle, "wtrząsamy" to i dostaję SMS-a od pierworodnej, że w domu czeka na nas ZUPA! 
Virtuti-Militari jej się należy, dziecko kochane - pomyślało  

Ostatnie 40km wożę się na kole małżonka i myślę sobie: skąd on ma tyle siły? - dziś całą trasę wiaterek nam przeszkadzał, spowalniał tempo, a ja dawałam niewiele zmian ... i dopiero na rogatkach Żagania mam pierszeństwo i prowadzę do samych wrót domu ... schodzę z mego dwukoła bardzo-bardzo-bardzo szczęśliwa!

Podsumowanie: 

25.IV = 158km

26.IV = 157km

27.IV = 160km

- oraz: ani razu ma Połowa nie czekała na mnie - nadążałam, nie guzdrałam się a nawet dawałam zmiany ;) tylko 2 podjazdy zaliczyłam pieszo, pozostałe ładnie zdobywałam na siedełku :-)  

Była to wyprawa dająca niesamowitą RADOŚĆ, SATYSFAKCJĘ i niezapomniane WRAŻENIA

 Na zakończenie zapraszam na filmową relację z powyższego  ;-)
https://www.youtube.com/watch?v=csp8jSgXQCo&t=25s

Rowerowe 820 km w 5 dni /Żagań - Rosbach Windeck/

• 
  
• 
  

ROWEROWE 820 km z ŻAGANIA do ROSBACH

Oboje z mężem jesteśmy - więcej i mniej ;-) - po sześćdziesiątce i tak samo zakręceni rowerowo, pedałujemy na szosówkach razem 7 lat, wspólnie na rowerach odwiedziliśmy Liberec, Pragę, Wiedeń i ostatnio okolice Bonn

Oto relacja naszej ostatniej wyprawy 

2.IX.2013 - startujemy z małżonkiem, kierunek: Przewóz - miejsce przekroczenia granicy polsko-niemieckiej, tam zakupujemy słodkie bułeczki oraz banany i kierunek zachód; przejeżdżamy 200km - trasa pod wiatr, lekko nie jest

W mieście Riesa szukamy pensjonatu, krążymy, kluczymy uliczkami i decydujemy o wyjeździe z miasta, słuszna decyzja: w Niemczech pensjonaty najszybciej można napotkać na rogatkach, znajdujemy pensjonat, dostajemy obiadokolację i udajemy się na odpoczynek. 

3.IX.2013 - po śniadanku startujemy z wiarą, że i dziś nam się uda pokonać spory dystans, niestety wiatr nadal powstrzymuje, od czasu do czasu moczy nas też drobny deszczyk, są małe podjazdy, dwukrotnie napotykamy na remonty dróg - musimy objeżdżać, trochę też błądzimy, w mieście Borna wpadamy do mc Donalds,

szybka obsługa owego obiektu to niewątpliwy atut, po szybkim posiłku pedałujemy żwawo i po pokonaniu zaledwie 154km w Eisenberg decydujemy się na nocleg /tu pensjonatu nie musimy szukać, oznakowanie bez problemu prowadzi nas do budynku, w którym zajmujemy przytulne poddasze, niestety kolacji tu nie serwują - trudno/

 4.IX.2013 po skromnym śniadaniu szybko wyskakujemy z miasta i kierujemy się na ścieżkę rowerową nr 4, która ma nas zaprowadzić przez Jenę, Waimar i Erfurt do Eisenach, nawierzchnie ścieżek rowerowych urozmaicone, napotykamy na szutry, leśne ścieżki, ale też i asfaltowe El Dorado,

przejazdy przez wymienione miasta to istna sieć pajęcza, trafić na swoją graniczy z cudem - kluczymy sporo, ale jakoś udaje się wyjechać z miast tylko straconego czasu nie da się odzyskać, dlatego też trzeci dzień jazdy po pokonaniu 157km kończymy w Eisenach, gdzie znalezienie pensjonatu zawdzięczamy uprzejmości ekspedientki sklepu rowerowego, która jako jedyna wiedziała o jego istnieniu i wskazała jego lokalizację

pensjonat duży z parkiem gastronomicznym, który zaliczyliśmy z niekłamanym apetytem 

5.IX.2013 jak zwykle po sutym tym razem śniadanku szybki wyjazd z miasta i pokonując Bad Hersfel, Kirchaim, Riebelsdorf, gdzieś w trasie zatrzymujemy się w przydrożnej knajpce pełnej cyklistów, pałaszujemy zupę gulasz z chlebem i pomykamy szybciutko dawnym szlakiem kolejowym z urzekającymi stacyjkami, a przy nich usytuowanymi miejscami postojowymi

... docieramy do Neustadt - tu nie znajdujemy pensjonatu więc pedałujemy leśnym duktem do Stadttalendorf - dziś 160km. Jest hotel, a w nim ślązaczka! pierwsza i jedyna napotkana osoba mówiąca po polsku i to ona prowadzi nas do pokoju i zaprasza na obiadokolację - ogromną i pyszną!

6.IX.2013 - jak zwykle, po hotelowym trochę skromnym śniadanku wyjeżdżamy z miasta, "mamy" swoją 4-kę, ufni że to już "pikuś" te 154km do celu, mamy podjazd o niezbyt ostrym nachyleniu na ok 600m npm - daję spokojnie radę i teraz kierujemy się na Netphen /partnerskie miasto Żagania/

dalej - Siegen /tu w markecie kupujemy wodę i bułki/. 15km przed Kirchen w rowerze małżonka strzela szprycha co mocno spowalnia tempo jazdy, znowu kluczymy w Kirchen, nie możemy znaleźć swojej 4-ki, wsiadamy do bana, jedziemy do Au, tu znowu wskakujemy na rowery - Bryton już się reaktywował i wskazuje ścieżkę do Rosbach,powoli dojeżdżamy do celu, jeszcze tylko trochę błądzimy w Rosbach i w końcu po telefonicznej nawigacji naszego kolegi Andrzeja P. - mieszkańca tej uroczej miejscowości

kończymy naszą 5-cio dniową wyprawę rowerową. Dwudniowy pobyt u mieszkającego tu Przyjaciela urozmaiciliśmy turystycznym wypadem do Kolonii

Tu  przewieszona przez barierkę mostu na rzece Ren pomyślałam, że fajnie byłoby kiedyś-kiedyś popedałować z JEJ nurtem... 

https://cyklistka.blogspot.com/2017/06/

 Podsumowanie:

Pokonaliśmy 820 kilometrowy dystans asfaltem, szutrem, błotnistą drogą, leśnymi duktami,

a nawet drewnianą ścieżką rowerową

podziwiając rowerową infrastrukturę, uroklie miasta i miasteczka oraz widoki nizin wzgórz zachodnich sąsiadów.

Pięknie było!!! 

https://www.youtube.com/watch?v=J9W26B9xZKI&t=57s